Alles kan zomaar belangrijk zijn

Iedereen die lesgeeft vraagt zich af en toe vertwijfeld af wat er uiteindelijk bij hun leerlingen blijft hangen. Denk maar eens terug aan je eigen schooltijd. Hoeveel mensen van wie jij les hebt gehad kun je je nog echt herinneren? Vaak maar een paar. Als je vraagt aan mensen welke leraar of lerares hen werkelijk heeft beïnvloed dan komen ze vaak met maximaal 4 namen. En dat over een hele schooltijd van minstens 14 jaar. Dat klinkt verontrustend, maar ik zal uitleggen waarom dat niet zo hoeft te zijn. Waarom iedereen die lesgeeft hoe dan ook, bewust of onbewust, bij elke leerling een indruk achterlaat.

Ik gaf een aantal jaren les op een school in Amsterdam-Zuid. Bij het afscheid daar kreeg ik een enorm boek met van elke leerling een foto (dat is al huilen natuurlijk) en een verhaaltje over hun beleving van de gymlessen die ze van mij hadden gehad. Het resultaat daarvan was soms even overweldigend als verbijsterend.

Natuurlijk stonden er beschrijvingen van dingen die ik wel had kunnen verwachten. Maar er stonden ook veel dingen als:

“Ik vond gym van jou heel erg leuk, vooral die keer met die dikke mat” of
“Dat ik verdrietig was omdat je niet had gezien dat ik met hoogspringen 1.10meter had gehaald en dat had ik wel gehaald, en toen zei jij dat je me geloofde maar erna lukte het niet meer” of
“Toen wij met Tim en Caro de slappe lach hadden en jij toen ook moest lachen” of
“ Dat ik zonder hulp een salto kon en dat had je ook aan de leraar verteld”
“Toen ik vertelde over mijn vader en dat ik dacht dat je moest huilen.”

En ik zal je zeggen. De meeste beschrijvingen waren echt gewoon over een bepaalde les, maar toch ook een groot deel van deze berichten.

Ik vind zelf al erg mooi “Toen die keer met die dikke mat.”
Ik heb geen flauw idee waar dat over ging, maar er drong direct bij me door dat alles wat je doet zomaar van groot belang kan zijn voor één leerling en dat het voorgoed blijft hangen.

Maar ook de andere voorbeelden ontroerden mij, omdat ze me duidelijk maakten dat er altijd -hoe dan ook- een relatie is tussen leraar en leerling, en dat alles wat je doet of zegt, of juist niet zegt, voor de ander belangrijk kan zijn. Alles, en altijd, zomaar. Ook op momenten dat je het niet bewust bent.

En ga bij jezelf nog eens na wat leerlingen voor jou hebben betekend. En dan kom je zeker ook met dit soort voorbeelden. Een plotselinge glimlach als iemand iets opeens begrijpt. Die keer dat je verdrietig was en dat er door de moeilijkste leerling rekening met je werd gehouden. Die leerling die jou enthousiast groet als jij in de winkel komt waar hij werkt.

Laatst reed ik op de fiets door Amsterdam, word ik opeens klem gereden door een jongen op een motor. Hij doet zijn helm af en zegt “Weet je wie ik ben?”
Ik herken hem niet direct. Hij noemt zijn naam en ziet mij reageren.
Hij zegt: “Jij vond mij een hele vervelende leerling.”
Ik zeg: “Dat klopt.”
Hij zegt: “Dat was ik ook, en bedankt dat je toch elke les weer vriendelijk begon. Dat vond ik cool. Trouwens het gaat heel goed met me.”
En hij rijdt weg. Ik heb 3 uur met een grote glimlach rond gelopen.

Alles kan zomaar belangrijk zijn. Elk moment.