Eerder dit jaar verscheen whitepaper Motivatie & Maatwerk. De meerwaarde van adaptieve leertechnologie. Hierin wordt verslag gedaan van de pilot rond het project Score! van Malmberg, hun eerste adaptieve leermiddel voor de grammatica van het Engels. Een interessant en lezenswaard stuk dat me echter met meer vragen achterlaat dan het beantwoordt. Waar gaat het om?
Kerngedachte
Een van de kerngedachten achter adaptiviteit is dat de intrinsieke motivatie van leerlingen enorm toeneemt wanneer het leerproces is ingericht op de persoonlijke behoeften van de leerling. Dat vergroot de leerprestaties aanzienlijk. De onderzoekers van de pilot maken gebruik van de motivatietheorie van Ryan & Deci uit 2000 om grip te krijgen op de eerste resultaten. Een prima uitgangspunt. Tot zover ben ik helemaal met de opstellers van deze whitepaper eens.
Self-determination theory
Er zijn volgens deze Self-determination theory (SDT) drie menselijke basisbehoeften. De eerste, de behoefte aan autonomie, gaat over de mate waarin we zelf aan het stuur kunnen zitten, regie kunnen voeren. In de woorden van deze whitepaper: ‘de vrijheid om een activiteit naar eigen inzicht en waarden te kunnen uitvoeren’. Toegepast op leermiddelen wil dat volgens mij zeggen dat wanneer een leermiddel de leerling meer zeggenschap geeft over zijn leerproces deze basisbehoefte beter tot zijn recht komt. Dus geen in beton gegoten leerstofselectie en volgorde maar een zekere mate van keuzevrijheid in het wat en wanneer, ondersteund door het leermiddel. Zou ík zeggen. Wat zegt het onderzoek tijdens deze pilot hierover? Niet zo veel. De whitepaper houdt de informatie beperkt: leerlingen kunnen er zelfstandig mee aan het werk maar opstartproblemen hebben de uitslagen van het onderzoek vertroebeld waardoor nader onderzoek nodig is. Er zijn op dit moment in ieder geval geen significante verbeteringen te melden. Dat is in ieder geval eerlijk maar wel jammer. Ik ben dus zeer benieuwd naar de resultaten van het vervolgonderzoek straks.
Je competent voelen, dat wil zeggen ervaren dat we een taak aan (gaan) kunnen, is de tweede basisbehoefte. Ontzettend belangrijk. Wanneer een leerling voortdurend faalt of geen vooruitgang boekt, is het gauw gedaan met de motivatie. Differentiatie naar niveau, tempo en interesse, gamifcation zijn middelen om deze behoefte in te vullen. Lijkt mij ook. Score! zet ze dan ook terecht in. Toch wordt ook hier vooralsnog geen significante verbetering gevonden. Een verklaring is er nog niet.
Jeuk
De derde behoefte, die aan verbondenheid wordt in dit onderzoek wel erg beperkt opgevat, namelijk als verbondenheid aan het programma. Leerlingen vinden het leuk om ermee te werken. Daar wordt significant op gescoord. Dat is prima natuurlijk maar met de behoefte aan verbondenheid heeft het niet zo gek veel te maken. Van zo’n interpretatie krijg ik jeuk. De behoefte aan verbondenheid gaat bij Ryan en Deci namelijk over ergens bijhoren, over lid zijn van een groep, je erkend en gewaardeerd voelen. Sociale uitsluiting (afwijzing) is dan ook een erg zware straf waar mensen letterlijk onder lijden. Tamelijk recent onderzoek leert dat in de hersenen dan dezelfde gebieden actief worden als wanneer er fysieke pijn wordt geleden. De behoefte reduceren tot het leuk vinden om met het programma te werken gaat me dan ook veel te ver. Dat moet wat mij betreft beter. Als ik wat suggesties mag doen: hoe stimuleert het programma dat de leerling zich verbonden weet en voelt met andere leerlingen? Zijn er bijvoorbeeld niveaugroepen waar ik met een bepaald aantal rewards toegang toe krijg en zijn daar privileges aan verbonden? Is er een community? Is er een chat-mogelijkheid? De vraag is natuurlijk of dit soort elementen ook werkelijk het beoogde effect sorteert. Ik denk het wel maar meten is weten, is denken, is doen. Ik hoop dat de onderzoekers hier in het vervolgonderzoek veel meer body aan gaan geven.
Geef een reactie